Zen-ziek

“By the way, wat ben jij heerlijk Zen-ziek…” appte mijn uitgeefster me nadat we een kort telefonisch overleg hadden gehad.
Ondanks mijn hoofdpijn kan ik een glimlach op mijn gezicht laten verschijnen. Het duurt namelijk altijd wel even voordat ik me echt kan overgeven aan het ‘ziek zijn’.

Op woensdagochtend stap ik vol goede moed op mijn fiets. Onderweg wuif ik wat duizelingen weg. En op school aangekomen start ik de schooldag zoals ik altijd doe. “Goedemorgen allemaal”, verwelkom ik mijn leerlingen vrolijk terwijl in mijn hoofd een zeurende pijn ontwaakt.

Ik slik al wel een dikke werk paracetamol en ibuprofen. En halverwege de ochtend voel ik dat mijn lichaam steeds meer tegenstribbelt. Maar ik ga door tot ik de pijn in mijn hoofd en de duizelingen niet meer te weg kan drukken.
Aan het begin van de middag stap ik na wat geregel weer op mijn fiets. Ik kan niet wachten tot ik thuis weer in mijn bed kan duiken.

Ik denk nog even aan mijn groep 4. Gelukkig hoef ik mijn leerlingen niet leerkrachtloos achter te laten. Lang leve mijn collega die haar eigen taak opzij schuift om mijn groep over te kunnen nemen.
En dan laat ik mijn groep los. Ook mijn yogalessen laat ik los … alleen deze week. Want maandag wil ik er weer zijn.